Na panewnickim bulodromie po raz kolejny zgromadzili się członkowie Wspólnoty SPES oraz przyjaciele. Podczas majowego Święta Wspólnoty goście mogli poczuć się jak w domu, zagrać w bule, upiec kiełbaskę na ognisku, zwiedzić budynek Warsztatu. Te wszystkie atrakcje były zaledwie pretekstem do czegoś znacznie ważniejszego: do spotkania, niekończących się rozmów, radości. 

Osoba ludzka jest spragniona szczęścia, które na ziemi wydaje się nieosiągalne; pragnie nieskończoności, wieczności, czegoś, co nadaje sens ludzkiemu życiu i nużącej codzienności. Święto to jakby znak tego, co się znajduje po tamtej stronie i jest niebem. To symbol tego, ku czemu wzdycha ludzkość: doświadczenie duchowej więzi.

 

W centrum święta znajduje się biedny. Jeżeli wyłączy się najmniejszych, nie będzie już święta. Chodzi o dobranie takich tańców i zabaw, w których mogliby uczestniczyć najbiedniejsi we wspólnocie, dzieci i starcy, wszyscy najsłabsi. Święto powinno być zawsze uroczystością biednych.